Guido hakt hout wanneer we aankomen op zijn Oedelemse hoeve. Hij wijst naar een zwerm overvliegende kleine rietganzen. “De grootste populatie van Europa zit hier vlak om de hoek”, weet hij. “En de zon schijnt; zalig toch? Je moet ervoor openstaan, voor al die natuurwonderen.” Hij biedt me laarzen en leidt me rond op de boerderij.

Het gebouw is honderd jaar oud; een gerenoveerde hoeve met een orangerie, handgemaakte keuken en een zwemvijver met biologische zuivering. De winkel is in opbouw; de paardenstallen en schuren zijn voor de kippen. Zo’n 400 zijn het er al.

Dat het Happy Chicks zijn, zoals de hoeve heet, leidt geen twijfel. Ze hebben ruimte en je ziet ze overal; op de vloeren en scheidingsmuren, tot in de nok. Een bonte verzameling, van Brabants hoen en Mechelse koekoek tot Brahma en Zottegems hoen. Guido kruist ze ook, want diversiteit is kracht. “Het is veel werk, maar de moeite waard”, zegt hij, terwijl hij ze voedert. “Luxe is nooit een behoefte geweest voor mij. Leuk of niet leuk, zo denk ik niet. Wat mijn gevoelens zijn bij mijn verantwoordelijkheden, is bijzaak. Het is net onze zucht naar genot, die de planeet in de problemen brengt – en de mensheid erbij.”

Duurzame kippenhoeve

Voor het woongedeelte van de hoeve heeft Guido een woonkrediet bij Triodos Bank. “Voor mij is het een bevestiging dat mijn visie wordt begrepen”, zegt Guido. “De filosofie van Triodos is holistisch, en daar vind ik me helemaal in. Met dit project bewijs ik dat het anders kan.”

Op de kippenhoeve worden sojavrije eieren, advocaat, kippenvlees, sappen en confituur van eigen vruchten geproduceerd. De productie gebeurt handmatig, en de boerderij draait op zonne-energie. “De erkenning als boerderij kwam pas in 2023; dat verliep moeizaam, door de kleinschaligheid. Maar we moeten terug naar kleinschalige landbouw, naar korte keten met local en slow food. De transitie gaat langzaam, maar ze is er wel.”

Ik proef zijn heerlijke advocaat, die hij verkoopt onder de merknaam De Lepelaer. Je vindt ze, net als zijn andere producten, bij delicatessenwinkels Fred’s Finest Market (Edegem) en Grappe de Raisins (Knokke-Heist), in Brasserie Latem (St-Martens-Latem) of bij Guido op afspraak. “Ik maak advocaat zonder bewaarmiddelen, kleur- en smaakstoffen, met natuurlijke vanille uit Madagaskar en ambachtelijke jenever van stokerij Eenvoud. Geteeld zonder schade te berokkenen aan het regenwoud, en de plaatselijke bevolking wordt er beter van. Ook het sojavrije kippenvoeder maak ik zelf, in samenwerking met Voeders De Brabandere. Dat gebeurt met lijnzaad en overschotten van groenten, brood en deegwaren, wat de voedingswaarde van het vlees en de eieren ten goede komt. De mest gaat dan weer naar een bioboer in Oostkamp. Zo is de cirkel rond.”

Opvallende voedingswaarden 

Omdat de zaken aan wie hij levert graag heel precies weten wat de herkomst en samenstelling zijn van de producten die ze serveren, liet Guido een analyse uitvoeren door een labo. Daaruit blijkt dat zijn inzet van de voorbije acht jaar voor dierenwelzijn en voor dierenvoeding die het milieu respecteert, zich ook in de voedingswaarden weerspiegelt. Zo bevatten de Happy Chicks eieren 300 microgram vitamine A per 100 g, een derde meer dan bij andere eieren (niet-bio-eieren 194 microgram en bio-eieren 203 microgram per 100 g). 

Nog opvallender zijn de resultaten voor meervoudig onverzadigde vetzuren, die passen in een gezonde voeding en beschermen tegen hart- en vaatziekten. De vetten in de eieren van Happy Chicks bestaan voor 2,1 % uit Omega 3-vetzuren. Dat is 21 keer meer dan bij andere eieren,  zowel bio als niet-bio (0,1 %). Voor Omega 6-vetzuren is het verschil eveneens aanzienlijk: de vetten in de Happy Chicks eieren bestaan voor 12,1 % uit Omega 6-vetzuren, waar dat bij niet-bio-eieren 0,5 % is en bij bio-eieren 0,8 %, of respectievelijk 24 en 15 keer meer. Dat is het resultaat van acht jaar specialiseren, maar ook: “Veel heb ik opgenomen uit de Amazone, waar missiezusters me hebben doen inzien wat een kip nodig heeft en hoe een ei moet smaken.” 

Internationaal gevierd fotograaf

Langs de geboortebomen van zijn jongste kinderen Thor en Mara gaan we het huis binnen. Aan de muren hangen prachtige beelden van oerwoud, Huaorani en gouden kikkers. Ik zie een oude kaart van het Amazonegebied; langs de donkere eiken balken hangt een meterslange orchidee. “Mijn ouders waren niet bezig met de natuur, maar ik zette mijn weg door. De natuur is mijn speeltuin; je leert er zoveel van. Ze bevat alle oplossingen die we nodig hebben. Ik vind het storend dat de mens zich daarboven plaatst.”

Guido mocht de camera van zijn broer gebruiken, op zijn dertiende. Elf jaar later was hij klaar voor de Amazone. “Ik was alle begrenzingen beu. Sprong ik over een sloot, dan zat ik al op privéterrein. Ik smachtte naar de échte wildernis. In de Amazone vind je meer dan 1.500 soorten vogels en 1.800 soorten vlinders. Van zulke cijfers kunnen wij alleen maar dromen; dat wilde ik meemaken. Maar je komt er ook jezelf tegen. Het is een beproeving, en niet zonder gevaar. Malaria, dysenterie … ik kreeg heel wat nare ziektes.

Ik leerde de wereldrecordhouder koorddansen kennen, Michel Menin. Een heel evenwichtige mens (lacht). Hij leerde me balanceren en werken met koorden op grote hoogte, waardoor ik de blauwe gifkikker en andere bijzondere soorten kon fotograferen in de toppen van het regenwoud.”

Battle for Life

We bladeren door ‘Pure Amazonia’, zijn boek dat lof kreeg van Sting, de oprichter van The Rainforest Foundation. Krachtige beelden, die verschenen in BBC Wildlife Magazine, EOS en National Geographic. “Mijn eerste ontmoeting met de oorspronkelijke bewoners van het regenwoud was spontaan. Via antropologen leerde ik hen te benaderen. Omentoké, de Huaorani-vrouw die me bij de stam bracht, leerde me veel over het volk en het regenwoud. Ik zie haar als mijn spirituele moeder. Helaas is ze overleden aan de beet van een gifslang. Dat vernam ik van een cameraman die terugging, en die haar man een van mijn boeken gaf.”

Ook ‘Puur Goud’, zijn boek over de gouden kikker in Panama, ging de wereld rond. Hij verbaasde Sir David Attenborough met zijn beelden van de uitgestorven gewaande soort. “Mijn levenswerk heet ‘Battle for Life’. Het Amazonewoud wordt massaal ontbost voor soja, veeteelt en biobrandstof; de natuur staat in brand. Die strijd én de alternatieven wil ik illustreren.

Mijn sojavrije kippenhoeve linkt mij hier persoonlijk mee. Waarom zouden we er niet voor kiezen om het anders te doen? Ik wil dat mijn voorouders en kinderen fier zijn op mij; we moeten loyaal zijn tegenover de volgende generaties. De mensen zeggen: denk je dat je de wereld gaat veranderen? Alleen niet, nee. Maar als we allemaal zelf een steen verleggen in de rivier, stroomt die uiteindelijk anders.”

Je kunt zoals steeds onder dit interview een reactie plaatsen, maar eerst laten we je even genieten van de onwaarschijnlijke schoonheid die het Amazonewoud biedt en die Guido Sterkendries in beelden weet te vatten.